Oud maar niet dood

Pas fietste ik met één van mijn dochters door Alkmaar. We passeerden een oude man en mijn dochter vroeg of ik hem kende.  Nee, nooit eerder gezien.

Ze vertelde dat hij een Nederlandse acteur is, Kees Hulst, die de hoofdrol speelde in de serie ‘Het geheime dagboek van Hendrik groen, 83 ¼ jaar’, pogingen om iets van het leven te maken.

Twee jaar later schreef dezelfde auteur, Peter de Smet, ‘Zolang er leven is: Het geheime dagboek van Hendrik Groen 85 jaar’

Nog niet verschenen, maar binnenkort op de markt is het boek ‘Opgewekt naar de eindstreep: Het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen’ 90 jaar.

Alle 3 zeer verrassende titels. Ik werd nieuwsgierig en heb de verfilming van 1 boek bekeken en daar erg van genoten. Het gaat over een groep bejaarden die met elkaar iets van leven trachten te maken door de Omanido (oud maar niet dood) club op te richten, waarin ze met elkaar lief en leed delen en gezamenlijk uitstapjes maken. Ik heb ooit in het boek ‘Met buikpijn naar school’ uitgebreid aandacht geschonken aan ouderen die elkaar pesten als ze bij elkaar wonen in een verzorgings- of verpleeghuis. In deze film bundelen ze hun krachten, ook als het moeilijk is, als er ziekte is en dood, als er sprake is van dementie of van gedwongen verhuizingen.

En hoe prachtig is de naam die ze hebben gegeven aan hun club, Omanido, met de nadruk op ‘ma’.

Ik ben ook zeer benieuwd naar het boek dat in november uitkomt.’ Opgewekt naar de eindstreep’. Hoe doe je dat. Hoe zorg je ervoor dat je opgewekt wordt of blijft ook als je oud en misschien ziek en beperkt bent. Als je veel afscheid hebt moeten nemen, van geliefden, van geliefde spullen, van geliefde plaatsen en een geliefd leven.

Ik denk dat het scheelt als je altijd al een opgewekt karakter hebt gehad. Die raak je niet zomaar kwijt bij het ouder worden. Ook als je je altijd al hebt ingezet om ondanks tegenslagen iets van het leven te maken. Ook ligt het er misschien aan hoe je kijkt naar de dood, is het je vijand of je vriend, ben je er bang voor of verlang je ernaar, is er volgens jou geen leven na de dood of is er wel een leven na dit leven en is dat iets om naar te verlangen en geeft het je ook tijdens je leven waarde en invulling.

Als laatste heb ik bedacht hoe deze naam (omanido) een mooie kapstok kan zijn voor nieuwe clubs of groepen, zoals ziemanido, ziek maar niet dood, almanieen, alleen maar niet eenzaam, Chrimaniesa, Christen maar niet saai, rijmanigie, rijk maar niet gierig, autmanion, autistisch maar niet ongevoelig en Almanika, Alkmaarder maar geen kaaskop.

Wie er nog een kan verzinnen mag reageren. Ik ben benieuwd.