Of toch wel
Twijfelen is heel normaal. Eigenlijk doe je het dagelijks. Neem ik nog een tweede wijntje, reageer ik direct op deze mail of slaap ik er nog een tijdje over, doe ik vandaag mijn boodschappen bij de Aldi of bij Albert Heijn, verschoon ik vandaag mijn bed of kan het nog wel even wachten. Kleine vragen, kleine antwoorden, die je leven niet op zijn kop kunnen zetten, behalve als je een notoire twijfelaar bent en je achter al je ideeën en vraagteken zet.
Keuzestress, noemen we dat. De mate waarin je dat ervaart heeft te maken met bv. je leeftijd, je karakter, je ervaring, je lef en je omgeving. Dertigers schijnen de grootste groep te zijn met veel keuzestress. Tussen de 20 en de 40 jaar maak je dan ook dikwijls de grootste keuzes in je leven, op het gebied van studeren, werken, wonen, relaties en gezinsvorming. Dit zijn belangrijke keuzes, waar je echt goed over na moet denken. Ze kunnen bepalend zijn voor de rest van je leven, dus een beetje stress over dergelijke beslissingen is meer dan logisch.
Nu zou je eenvoudig de mensheid kunnen verdelen in 2 groepen. De eerste groep maakt een keuze op basis van gevoel. Voelt het goed, dan is het een ja. Zo hebben wij ooit op ons gevoel een huis gekocht zonder hem overdag in het licht gezien te hebben. Gelukkig pakte het goed uit.
Of maak je keuzes op je verstand. Koop je bijvoorbeeld alleen iets wat je echt nodig hebt of wat veilig is. Durf je niet goed een gokje te wagen, maar moet eerst alles in kannen en kruiken zijn voordat je ‘ja’ zegt.
Bij sommige keuzes blijft het lastig, je weet namelijk zelden de gevolgen van je keuze. Kies je er bewust voor om te stoppen met voorbehoedsmiddelen vanwege je kinderwens, dan weet je nooit of je zwanger wordt of je kind gezond is of je een goede opvoeder bent. Dus vertrouwen speelt ook een rol bij de keuzes die je maakt.
Nu ben ik zo’n 12 jaar geleden opgeleid tot provocatief therapeut. Een provocatief therapeut daagt uit, gebruikt humor, is warm in zijn contact en denkt’ bij twijfel DOEN’. Dus als er iets in je opkomt, dan niet twijfelen, maar gewoon zeggen wat er in je opkomt met het vertrouwen dat de cliënt meer aankan dan je denkt en als je met warmte en aandacht misschien wel onverwachtse, vreemde of aparte dingen zegt tegen je cliënt weet je zeker dat er wat bij hem of haar en in de relatie gebeurt. Daarop kun je verder bouwen in je gesprek.
En zo doe ik het vaak ook met het schrijven van een blog. Soms zijn mijn blogs uitdagend, net over het randje, roepen ze van alles op bij de lezer, maar ik heb vertrouwen in mijn lezers dus durf het aan om bij twijfel toch de blog te schrijven en te delen.
Maar er zijn situaties waarin ik toch twijfel; wel of niet doen.
Zo heb ik misschien wel 20 jaar geleden het volgende mopje gehoord.
Er zat een man in de trein met zijn vingers rondjes te draaien in zijn mond. Een medepassagier vroeg hem waarom hij dit deed. Hij vertelde dat hij zo beter kon onthouden bij welke halte hij de trein uit moest om op zijn bestemming te komen. Toen zei de medepassagier ‘gelukkig dat u niet naar Waspik hoeft’. Een mal mopje, maar lees even verder.
Ooit heb ik een programma geschreven voor overblijfouders van de Vereniging van Katholiek Onderwijs, over hoe om te gaan met kinderen met gedragsproblemen tijdens het overblijven. Er kwamen schoolleiders, schoolbestuurders, leerkrachten en overblijfouders uit het hele land voor de presentatie van dit boekwerk.
Onderweg van de auto naar het gebouw liep ik op met een man die aanbood mij even te helpen met mijn zware tassen. Ik vroeg naar hem in welk hoedanigheid hij deze dag hier kwam, was hij schoolleider of had hij een andere achtergrond. Met een zwaar Limburgs accent vertelde hij dat hij de bisschop van Roermond was.
Associatief als ik ben dacht ik gelijk aan mijn mopje over die man in de trein. Bijna was ik van wal gestoken, maar toen dacht ik ‘bij twijfel niet doen’. Gelukkig maar.
